Bij vertrek uit Kjerringøy is de wind zoals de gribfiles beloofd hebben, een mooie wind van 12 knopen uit het Noorden. Met vol tuig van 110 m2 loopt de boot als een speer richting 280°. Met uitzondering van een eilandengroepje waar we dwars doorheen zeilen ligt de Vestfjorden open voor ons en kunnen we een gestrekte koers varen naar Værøy. Pas als we de eilandengroep al achter ons hebben zie ik dat een van de navigatie programma's niet is opgestart en we het afgelegde traject niet is opgeslagen.
We naderen Vaeroy Hoewel we de windvaan, waarvan ik afgelopen winter alle ‘slijtdelen’ heb vervangen, al een paar keer vaker hebben uitgeprobeerd heb ik opnieuw een prachtige gelegenheid om nog eens goed te gaan testen. De kleine vaan blijkt toch wat moeite te hebben om een strakke koers te houden, maar met de grote vaan gaat het prima. Er zijn behoorlijke windschiftingen en de windvaan volgt die natuurlijk netjes zoals we op de koerslijn kunnen zien. Halverwege trek ik nog een eerste rif in het zeil omdat de windvaan toch te veel moet corrigeren. We hebben de ervaring dat de boot daardoor minder scheef gaat en als gevolg zeker niet langzamer gaat maar eerder sneller.
[advanced_iframe src="https://www.haak.onl/Routebestanden/Reis2015/2015-06-26_Kjerringoy-Vaeroy.htm" width="100%" height="360"]
De foto van Vaeroy zoals aangegeven in Havneguiden Værøy is voor ons een nieuwe en onbekende haven en daarom is het even opletten hoe we het beste in de haven komen. er zijn meerdere ingangen, maar we kiezen het liefst voor breed en diep. Van 'bodemberoering', zoals dat bij de verzekering wordt genoemd, houden wij allerminst en we willen dat heel graag voorkomen want hier in Noorwegen heeft de bodem geen greintje medelijden.
In de haven varen we naar de eerste drijvende steiger zoals is aangegeven op de foto in Havneguiden 4. Het ziet er wat anders uit en aan een kant van de steiger liggen visbootjes. Omdat het me niet helemaal jofel lijkt ga ik maar eens vragen aan de kant. Een aantal Zweden zijn bezig met het fileren van enorme hoeveelheden kabeljauw en ik krijg te horen dat zij de buitenkant van de steiger nog niet bezet hebben gezien. Hoewel ze het niet echt weten denken ze dat we er wel kunnen blijven liggen. Een half uurtje later komt de Nederlandse 'Stayer', een 16 m aluminium jacht uit Harlingen, daar ook aanleggen en we kunnen zelfs Grönnings met elkaar praten, want de eigenaar is een geboren 'Delfzielster'.
Ik vraag de Zweden of ik misschien wat vis van hen kan kopen en direct krijg ik zoveel vis aangereikt dat ik het nauwelijks in twee handen kan dragen. Geld willen ze niet hebben, maar als ik misschien jenever heb? Hilda weet niet goed wat ze met zoveel vis moet en geeft de helft van de kabeljauw aan de 'Stayer'. Inmiddels worden we wel verzocht te verkassen, want de Zweedse organisatie heeft de hele steiger gehuurd en het blijkt geen gastensteiger meer te zijn. We hadden al gezien dat er meer drijvende steigers in de jachthaven waren gelegd en we horen dat het daar minstens 2,5 meter diep is.
Een panorama van Værøy
In de jachthaven vinden de beide schepen een prima plekje en ook voor de 'Vlieger', een derde Nederlandse boot, die iets later binnenkomt en die we onderweg al meerdere keren hebben gezien is nog ruimte zat. We blijven 3 nachten in Værøy. Ik ben in deze haven nog even weer bezig met het voorzeil want met de reserve val konden het voorlijk onvoldoende doorzetten, omdat bovenin de knoop op de schijf liep. Ik bevestig de originele val weer aan het voorzeil en nadat ik het zeil drie keer naar beneden heb gehaald om verschillende voorlopen te proberen, besluit ik zelf maar eens naar boven te gaan om daar de knopen dusdanig te leggen dat we geen last meer hebben dat de val rond het profiel gaat draaien. Uiteindelijk lukt het en draait het profiel vrij rond zonder dat de val wordt meegenomen. Het afgeknapte blokje moet beslist weer teruggeplaatst worden, dat is wel zeker.
'Aan de andere kant'De 3e dag ga ik aan de andere kant van de bergen kijken en maak daar mooie foto's van water met een mooie lichtgroene kleur waar het ondiep is.
Op het hoogste punt waar de weg langs slingert raak ik in gesprek met een Amerikaanse backpackster die te voet de Lofoten verkent. Door de verhalen die ze vertelt waar ze is geweest en wat ze zoal meemaakt zou je zelf bijna zo'n rugzak gaan volpakken en ook gaan trekken. Ik denk alleen dat ik het minder lang zou volhouden als ik haar uren later voorbij de jachthaven zie lopen. We steken nog even de hand naar elkaar omhoog als groet.
