Tussen Sundsvall en Örnsköldsvik zijn een groot aantal inhammen, fjärden of viken in het Zweeds, waar het heerlijk vertoeven is. Een aantal ervan zijn ook uitstekend geschikt om er te ankeren. Deze dag willen we naar de Omnefjärden waar we in 2011 de meest oostelijke Norrfällsviken binnenvoeren en bij een steiger van een camping vastmaakten. Ik heb gezien dat de meest westelijke inham, Mjällomsviken, aan het eind een vlakke bodem heeft van rond de 6 meter diep, dus uitstekend geschikt om te ankeren. Ik hoop dat ik van daaruit ook een trail kan lopen waarvan er hier meerdere moeten zijn. Bij vertrek uit het beschutte haventje van Trysunda hebben we eigenlijk niet door dat het tamelijk hard waait uit het Noordoosten. We trekken het grootzeil op terwijl we nog vlak onder de kust zijn, maar zo gauw het zeil staat lopen we ook tussen de 7 en 8 knopen. Het voorzeil laten we ingerold, het gaat hard genoeg. De wind komt voor onze koers recht van achteren en de meter wijst rond de 18 knopen aan maar regelmatig zien we waarden dik boven de 20 knopen. Het hele eind gaat het dus hard. Aan de westkant van Ullvön stikt het van de zeilboten. Er worden wedstrijden gevaren. Later hoor ik van een Zweedse mevrouw dat het de Ullvön regatta week is en dat er op Ullvön geen plekje meer beschikbaar is. Misschien was het daarom zo druk in Trysunda. In de Omnefjärden zeilen we dicht onder de kust om ook de andere 3 baaien goed te kunnen bekijken voor het geval dat. Het is allemaal niet nodig, want Mjällomsviken is fantastisch.
Een hoge steiger, gemakkelijk om af te stappen Achter in de inham is een aanlegsteiger met 15 boeien, waarvan zoals later blijkt 3 stuks gereserveerd zijn voor gasten. We maken vast op een gastenplaats op een diepte van 2.3 meter en tegen een steiger op boeghoogte zodat Hilda het gemakkelijk heeft met afstappen. Er is zelfs water en elektra. Mooier kan niet.
Behoorlijke hoogteverschillen Er zijn hier een groot aantal zomerhuisjes en met een van de mensen die op het terras van een huisje zit maak ik een praatje. Het gaat met wat moeite want hij begrijpt me prima maar Engels praten is voor hem geen dagelijkse bezigheid merk ik. Hij maakt me echter wel duidelijk dat er een goede supermarkt in het dorp is en dat wilde ik weten.
De Mjällomsviken vanaf de boot 's Middags stappen we op de fiets, maar het wordt een kleine kilometer lopen want we zijn in de 'Hoge Kusten', dus 'berregie op...'. Weer terug is het weer geen fietsen maar freewheelen en remmen. En dit alles met schitterend weer.
Vanuit Mjällomsviken leidt een onverhard pad naar het begin van een aantal trails rond de piek Hogklinten. De piek zelf is 281 meter hoog en een communicatiemast met verschillende zenders die op de top staat is 100 meter hoog.
De trails afgebeeld op een info bord
Vrijdagmorgen rond half tien ga ik naar het startpunt en begin aan de klim. Het onverharde pad loopt met grote slingers naar de mast en onderweg kan voor 3 verschillende trails worden gekozen, een naar een uitkijkpunt over de Mjällomsviken, een die via een kortere en erg steil rotspad naar de mast gaat en een derde die een wijde bocht rond de top maakt. Verder is er vanaf de mast nog een trail die naar de top leidt en met een kortere bocht weer terugkomt bij de mast.
Foto genomen vanaf het uitkijkpunt Een prachtig plekje en bij weinigen bekend
Ik maak een hele serie foto's vanaf het uitkijkpunt over de Mjällomsviken en 'klim' daarna door tot bij de mast. Onderweg blijf ik maar fotograferen, want steeds is er weer dat onvergetelijke uitzicht of die schitterende natuur. Bij de mast neem ik de 'korte' trail naar de top. Op de top zelf kun je nog in een grot afdalen. Er moet nog behoorlijk voor worden geklommen en touwen bieden hulp om niet ongecontroleerd beneden te komen. Tijdens de weg terug zijn de touwen nodig om jezelf er weer aan omhoog te trekken.
De top op 281 meter De top op 281 meter
De trails worden aangegeven met blauwe verfstippen op stenen en bomen. Zolang er begroeiing is, is het niet moeilijk om de trail te volgen en zijn de blauwe stippen niet zo hard nodig. Op de kale rotsen zie je geen spoor waar mensen hebben gelopen en daar valt het soms tegen om de trail te vinden. Ergens op de top heb ik lang lopen zoeken naar het volgende blauwe stipje.
Grote velden met keien op de helling van de Högklinten
In de bergen zijn grote hoeveelheden keien, zoals ook op het strand van Trysunda. Deze keien zijn alleen minder schoon en minder glad, vaak behoorlijk groen uitgeslagen. Voor de terugweg vanaf de mast naar het beginpunt kies ik voor de kortere route maar het is een erg steile trail. Deze trail wordt door veel mensen gekozen en is makkelijk te volgen. Al tijdens de afdaling voel ik mijn knieën en enkels behoorlijk en ik vind het prima als ik weer bij het startpunt ben aangeland.
