Mellanfjärden – Sundsvall, wo 15 juni 2011 08:45 - 18:15, 43 zm
Het is zwaar bewolkt en het is nauwelijks droog als we de volgende morgen vertrekken om naar Sundsvall te gaan. Opnieuw moeten we kruisen en dat zal ook zo blijven tot we door de Brämösund zijn, want dan kunnen we de laatste 10 mijl een wat westelijker koers volgen. De wind varieert tussen de 6 en 11 knopen en het gaat dus niet erg hard.
Ook moeten we er steeds goed op letten of we wel in de goede richting varen. Zolang er voldoende wind staat houdt de windvaan de boot heel nauwkeurig op de 30° aan de schijnbare wi
nd. Maar er treden ook regelmatig behoorlijke windschiftingen plaats en dan buigen we plotseling sterk af. We gaan dan meestal maar overstag, maar dat pakt ook niet altijd goed uit. Op een zeker moment varen we een half uurtje op de motor, omdat de snelheid onder de twee knopen per uur komt. Later op de middag als we al in de Brämösund kruisen trekt de wind behoorlijk aan en als we dan bovendien niet zo hoog meer hoeven te zeilen zien we de snelheid weer boven de 7 knopen uitkomen. We zijn niet erg zeker waar we moeten zijn in Sundsvall, want de aanwijzingen in de twee gidsjes die we hebben komen niet erg overeen, en bovendien is alles in het Zweeds. Wel kan ik opmaken dat er iets ouds en iets nieuws moet zijn. Als we dicht in de buurt zijn wordt alles duidelijk, want wat staat aangegeven op onze nieuwste Navionics kaart, blijkt de oude jachthaven te zijn, terwijl de jachthaven die op de oude kaarten staat aangegeven, de nieuwe blijkt te zijn. We meren af in een splinternieuw aangelegde haven. We drinken een neut op het feit dat we de ‘Höga Kusten’ bereikt hebben.
Gezicht op SundsvallDe jachthaven in Sundsvall is erg goed. Voor SEK150 liggen we een etmaal, hebben we elektriciteit, kunnen we gratis douchen, gratis de was- en droogmachines en strijkijzer gebruiken, is er een keukentje met kooktoestel en tafels en stoelen. En niet te vergeten, een aardige mevrouw vervult de rol van havenmeester en geeft antwoord op al je vragen. Een plattegrond en een informatieblad in het engels zijn inclusief. Daarnaast liggen we in het centrum van de stad en is het erg rustig en stil.
'Maintenance in paradise'
Er is een reden dat we naar de stadshaven van Sundsvall zijn gegaan. Al een paar dagen geleden heb ik een lichte dieselolie lekkage bij de diesel opvoerpomp geconstateerd. Na een uurtje varen staat er een klein plasje dieselolie onder de motor, niet onrustbarend, maar er moet wel iets aan worden gedaan. Met opzet ben ik niet gaan sleutelen, omdat we het probleem niet groter wilden maken zolang we geen grote plaats in de buurt hadden.
Donderdagmorgen verwijder ik de dynamo omdat ik er anders niet bij kan komen. Als ik de pomp handmatig bedien, zie ik minimale hoeveelheden dieselolie tussen de twee pomphelften uitkomen. Met een haakse schroevendraaier kan ik de schroeven aandraaien, waarmee de twee helften van de pomp op elkaar zitten. Nadat ik de pomp heb afgedroogd, zie ik hier geen lekkage meer. De afvoerslang naar het fijnfilter kort ik een centimetertje in, omdat de slang nogal hard en stug aanvoelt. Hierna plaats ik de dynamo weer terug en laat ik de motor een kwartiertje proefdraaien. Ik constateer dat de aansluiting voor de afvoerslang nog niet helemaal kurkdroog blijft, maar het gaat slechts om een vochtige plek op keukenpapier na de periode van proefdraaien. Het enige dat we daaraan kunnen doen is de hele pomp verwijderen en nieuwe koperen ringen plaatsen. We besluiten maar even af te wachten hoe erg dit is en of we weer dieselolie onder de motor vinden. Wel ga ik in Sundsvall op zoek naar een paar koperen afdichtingringen, voor het geval dat de aansluiting toch nieuwe ringen moet hebben. Uiteindelijk krijg ik ze gratis bij een groothandel in technische onderdelen die ze niet verkoopt, maar waar de Technische Dienst ze wel voor eigen gebruik in een voorraaddoos heeft.
Hierna gaan we even shoppen in de Lidl die heel erg dicht in de buurt is. Als Hilda bij de kassa haar pinpas wil gebruiken werkt het niet. Ook mijn pinpas laat het afweten. Dan maar de creditkaart, en dat werkt wel. Hoeven we de boodschappen niet terug te zetten. Wat hier echter gebeurde hebben we wel vaker gezien tijdens onze reizen. Maestro werkt niet, maar Mastercard wel.
Versta ik 'Zweeds' ?
’s Avonds begint een mevrouw die samen met haar man langs de boot komt wandelen tegen me te praten. Na twee behoorlijk lange zinnen denk ik zo bij met zelf: “Ik versta het Zweeds toch al behoorlijk”, maar dan realiseer ik me dat het Fries is. Het blijkt een echtpaar te zijn uit Hurdegaryp, die met de Camper op het parkeerterrein staan. Ik nodig ze uit aan boord en we praten een anderhalf uur lang, onder het genot van koffie, over van alles en nog wat.
Sundsvall – Norrfällsviken, vr 17 juni 2011 07:40 - 18:45, 57 zm
Het probleempje met de brandstofpomp lijkt weer voorbij te zijn en omdat we een dag stil hebben gelegen willen we vandaag naar het noorden van de Höga Kusten. Op de weerberichten zien we dat er een wat langere periode met Noordelijke winden lijkt aan te komen.
Vanuit het noorden kunnen we dan gemakkelijker naar het zuiden komen om daar nog een aantal van de door de Finse Peter aanbevolen plekjes te gaan bezoeken. We willen eigenlijk naar Ulvöhamn, volgens Peter ‘een must’, maar de afstand is tamelijk groot, rond de 60 mijl en de wind lijkt niet al te sterk. We vertrekken daarom al iets na half acht, terwijl het water rimpelloos is, maar dat zegt niet alles.
Het eerste stuk varen we op de motor omdat we anders stil zouden liggen, maar als we rond de zuidelijke punt van Alnön gaan hebben we de weinige wind die er is wel half en kunnen we redelijk snel zeilen tot we na Åstön weer veel ruimer moeten varen. De snelheid loopt wel terug, maar er kan worden gezeild. Met een mooie blauwe lucht en de windvaan die het nauwkeurig sturen van ons overneemt komen we elk uur toch zo´n 5 mijltjes dichter bij de bestemming.
Lange tijd zien we Högbonden, een hoog eiland iets van de kust af, met daarop een vuurtoren. Als we daar zijn varen we wat zigzaggend tussen de eilandjes door die weer tussen de kust en Högbonden liggen. Een coaster vindt dit kennelijk ook de kortste weg en vaart ons op hoge snelheid voorbij, juist als we in het smalste stukje tussen twee eilanden varen. Hilda had voor de zekerheid het roer al even overgenomen van de automaat en dat was goed ook, want we komen terecht in het schroefwater van de coaster en dat veroorzaakte even hele rare bewegingen van ons bootje. Vanwege de verwachtte wind die nacht, BF 5 uit NO lijkt ons Ulvö niet de meest geschikte haven en kiezen we ervoor om naar Norrfällsviken te gaan, een haventje aan vaste wal in een erg beschutte baai op ongeveer 5 mijl van Ulvö. Als we aan het eind van de baai in de havenkom komen is het windstil en aan de steiger waar plaats is voor heel veel boten, ligt er slechts één. Er zijn echter geen boeien en we moeten voor de eerste keer ons achteranker gebruiken. Ik heb geen ervaring met het inschatten wanneer het anker overboord moet, maar als we tegen de steiger liggen is er gelukkig nog een stukje lijn over op de rol. We liggen prima en we zijn weer een ervaring rijker.
NorrfallsvikenAanmelden gaat hier bij de receptie van de camping die iets verderop is. Met een groot rood bord en een sleutel van het havengebouwtje kom ik terug. In het gebouwtje is een televisie kamer met grote comfortabele zetels en een televisie met zweedse zenders, een douche en toiletruimte en een keukentje met kookplaat, en alles is ook nog eens lekker verwarmd, wat wil je nog meer?. Wel nu, in het andere eind van het gebouwtje is een restaurantje gevestigd waar je prima kunt eten. Zaterdags en Zondags is er een soort lopend buffet met vis en vlees. Het vis wordt op 50! verschillende manieren klaargemaakt. Zondagmorgen maak ik een wandeling rond de baai. Er zijn legio ‘fritids’ huizen. Een aantal zijn op palen boven het water gebouwd, De helft is gereserveerd voor de boot die binnenshuis kan worden opgehesen en in de andere helft woont men. Andere huizen zij op de rotsen gebouwd, waarbij de rotsen gedeeltelijk zijn opgehoogd, of men heeft een vloer op paen gebouwd waar het huis weer op staat. En vrijwel alle huizen zijn geverfd in de typisch Scandinavische rode kleur.
Norrfällsviken - Trysunda, za 18 juni 2011 14:30 - 17:45, 15 zm
Als ik tegen twee uur weer terug ben, maken we ons gereed om te vertrekken naar Trysunda. We willen toch nog iets verder en Ulvö, hoewel ‘een must’ ,lijkt ons minder geschikt en bovendien duur. Als we de baai van Norrfällsviken uit zijn blijkt de wind veel noordelijker te zijn dan we dachten en we moeten zelfs hoog aan de wind zeilen.
Dat lukt goed tot Norra Ulvö, maar dan komen we te dicht onder de kust en hebben we eerst heel vreemde draaiwinden en later helemaal geen wind meer. De rest doen we maar op de motor en om kwart voor zes liggen we voor de tweede dag in successie met een anker achteruit in de haven van Trysunda tussen een viertal andere zeiljachten, terwijl er verder nog een tiental motorboten aan de steiger liggen.
We zijn juist op tijd, want vlak na ons komt een Engels jacht binnen die geen plek meer kan vinden. Ik adviseer hem om een achteranker te gebruiken en op het puntje van de steiger vast te maken. Dit doet hij en hij ligt daar ook prima. Een Finse motorboot die nog later binnenkomt vertrekt naar elders. Het is vol op zaterdag. Een van de zeilboten is de Duitser uit Öregrund, die ik de werking van de Telia dongle had gedemonstreerd. We wisselen wat zeilervaringen uit hoe het ons beiden is vergaan sinds Öregrund.
Wandelen op Trysunda
Trysunda vormt samen met het iets zuidelijker gelegen eiland Skrubban en een aantal kleinere eilandjes in de directe omgeving, een natuurreservaat. Een passagiersveerbootje, de Ulvön, zien we op gezette tijden aanleggen om toeristen af te leveren en weer terug te brengen naar Köpmansholmen, 30km ten zuiden van Örnsköldsvik. Op Trysunda zijn wandelroutes gemaakt over het eiland en paden rechtstreeks naar een aantal stranden. Volgens een informatiebordje is Trysunda het best bewaarde vissersdorp uit het verleden in heel Ångermanland. Zondagmorgen staan we wat later op en na het ontbijt vertrek ik voor een wandeling over het mooie eiland. Ik volg het pad naar Storviken aan de zuidoost zijde en kom op een kiezelstrand, adembenemend mooi. Ik besteed een half uurtje aan het verzamelen van een aantal prachtige door de zee geslepen stenen, maar uiteindelijk zoek ik drie kleintjes op. De grote stenen zijn natuurlijk veel te zwaar om mee te dragen en de kleinere passen in mijn broekzak.
Onderweg kom ik het Engelse stel tegen en we staan een tijdje te praten. Van oorsprong komen ze uit Duitsland en Zwitserland, maar wonen al 30 jaar in Engeland. Ze hebben hun boot al 2 jaar in de Oostzee laten overwinteren en zijn nu onderweg naar Haparanda in het uiterste noorden van de Botnische Golf. We spreken af dat we later op de dag wat gegevens gaan uitwisselen zodat we elkaar een beetje kunnen volgen.
Aan de noordoostzijde is een zandstrand, een beetje vergelijkbaar met Vlieland, dat in noordelijke richting overgaat in een roodgranieten glooiing vanuit het water. Iets meer landinwaarts, maar nog wel op de granieten vlakte, is een waterplas ontstaan waar honderden waterlelies bloeien. Een prachtig mooi verstild stuk natuur.
Tijdens mijn wandeling zie ik dat er midden op het eiland een behoorlijk hoog oprijzende rotspartij is waar ik min of meer omheen ben gelopen. Als ik weer in het dorpje kom en de wegwijzer zie, heeft één van de bordjes het opschrift ‘Utkyk 0,3’ en wijst naar een een paadje dat richting rotspartij gaat. Natuurlijk kan ik deze uitdaging niet voorbij laten gaan en ga op pad. Tijdens de klim, wat ik natuurlijk niet rustig aan doe, betrap ik mezelf af en toe op enig gehijg (komt natuurlijk van de ijle lucht😅), maar na een half uurtje stevig klimmen sta ik wel op de top van Mount Trysunda. Alles om me heen is lager dan waar ik sta en bij mijn voeten is een metalen buis in de rots gemaakt met daaromheen een gele driehoek. Hoewel ik geen rvs merkplaatje van de landmeetkundige dienst kan vinden, ben ik ervan overtuigd dat ik de berg heb bedwongen. Het spijt me erg dat ik geen vlag bij me heb om die te plaatsen. Van de dame die het butikje in de haven runt en tevens de havengelden incasseert hoor ik dat Mount Trysunda 180 meter hoog is. Ik wacht nu nog op uitnodigingen van Pauw en Witteman om de prestatie die ik die middag geleverd heb aan hun tafel te komen toelichten.
Terug op de boot zoek ik direct de blog van de buren op en lees hun verhaal van de laatste drie jaren. We krijgen een uitnodiging om een borrel te komen drinken en zitten een paar gezellige uurtjes bij Stephen en Madeleine Strobel aan boord ervaringen uit te wisselen en niet alleen over zeilen. Overigens aan een vrijwel lege steiger, want de Zweden moeten de volgende dag weer aan de slag.
