Ottersøy - Møyhamna

De tocht noordwaarts vandaag is weinig spectaculair, althans voor ons als ’ervaren’ noordmensen. We hebben dit stuk twee keer eerder gevaren in beide richtingen en weten inmiddels al tamelijk precies wat we waar kunnen verwachten. Ik vermijd zelfs een doorgang tussen twee eilanden omdat ik nog weet dat daar een fishfarm is waar weinig ruimte is om te passeren, en het klopt zoals we van afstand kunnen zien. We varen met een zwakke noordelijke wind van minder dan 8 knopen. Aan zeilen valt dus niet te denken en de motor en de stuurautomaat nemen het leeuwenaandeel van het werk voor hun rekening.

Op de lange rechte rakken ben ik begonnen om de gebruiksaanwijzing van de stuurautomaat maar eens te gaan bestuderen. Tot nu toe had ik daar nog geen behoefte aan gehad, maar ik weet dat de stuurautomaat zelf automatisch de correcties kan uitvoeren als de afwijking van de rechte lijn naar een waypoint te groot wordt. Tot nu toe corrigeerde ik zelf handmatig deze afwijking. Het effect is geweldig nadat ik weet hoe het moet: nadat we automatisch de juiste koers varen en de automaat op ‘track’ wordt gezet blijft de afwijking binnen de 0,021 zm, ofwel 36 meter. Een extra mogelijkheid dus om te onoplettend te worden 😇.

Het is bijna 4 uur ’s middags als we de inham binnenvaren en we hebben geluk, want de kleine drijvende steiger blijkt twee kanten te hebben waarvan maar één kant bezet is. Het aanleggen gaat lastig, want er is maar één bolder en we waaien van de steiger weg, maar uiteindelijk lukt het door gebruik te maken van de alternatieve bolders: touwlussen rond de steiger waar onze landvasten dan weer doorheen moeten. Vanwege de aangroei maar ook vanwege de verschillende touwsoorten en kleuren denk je in eerste instantie dat het vergeten landvasten zijn. De Duitse ‘Gräfin V’ komt vlak na ons binnen en vraagt of ze langszij mogen. Ook deze stuurman moet bijna een derde poging ondernemen om het aanleggen te laten slagen, terwijl ervaring toch wel aanwezig moet zijn na meer dan 60,000 mijl met de boot te hebben gevaren, zoals hij me vertelde.

De TorghattenDe berg Torghatten ziet eruit als een hoed (hoed is ‘hatten’ in het Noors) die in zee ligt met daarin een gat. Dit gat zie je vanaf het water ook heel goed.

Aan deze berg kleeft een verhaal uit de Noorse mythologie:
Er heersten in Hålogaland in het noorden, gescheiden door de Vestfjord, twee machtige vorsten: Vågakallen en de Koning van Sulitjelma. Beiden hadden ze problemen met hun kinderen. Vågakallen had een ongehoorzame zoon, Hestmannen, die de liefde ontdekt had, en de Koning van Sulitjelma had zeven dochters die nogal koppig van aard waren. Ten einde raad stuurde hij ze naar het eiland Landego nabij Bodø waar ook de mooie Lekamøya ('de speelmaagd') woonde.

Op een zwoele zomeravond ziet Hestmannen hoe Lekamøya en de zeven zusters naakt bij Landego in zee baden. Een blik volstaat om zijn hartstocht voor Lekamøya te doen ontbranden. Ter plekke beslist hij haar om middernacht te schaken. Hij zadelt zijn paard, en in volle uitrusting, met wapperende haarbos en brede mantel, komt hij op de jonge dames afgestormd die natuurlijk met bekwame spoed op de vlucht slaan.

Ze vluchten naar het zuiden tot de zeven zusters van vermoeidheid in Alstahaug ten zuiden van Sandnessjøen belanden.

SyvSostre, ofwel de zeven zusters

Alleen Lekamøya heeft nog adem genoeg en vlucht verder zuidwaarts. De vlucht is niet onopgemerkt gebleven. De Koning van de Sømnabergen ten oosten van Brønnøysund volgt met bijzondere aandacht de gebeurtenissen. En wanneer de dageraad nadert, ziet hij tot zijn ontzetting dat de ontgoochelde Hestmannen zijn boog klaarmaakt om te pogen Lekamøya te treffen. Terwijl de pijl zijn noodlottige tocht begint, werpt de koning zijn hoed in de baan van de pijl en redt zo Lekamøya van een gewisse dood. De doorboorde hoed valt neer bij Torgar.

Het gat in de berg

Door al dit tumult zijn onze acteurs echter vergeten dat de zon 's morgens opgaat. En ze versteenden allemaal: Lekamøya werd het eiland Leka ten noorden van Rørvik, de hoed van de Sømnakoning is Torghatten, enkele kilometers ten zuiden van Brønnøysund, de zeven zusters vormen de achtergrond van Alstahaug, Hestmannen werd het eiland Hestmannoy op de poolcirkel. Zelfs Vågakallen vinden we terug als een 942 m hoge berg bij Henningsvær op de Lofoten

Na het eten pak ik de fiets om door het gat in de berg te lopen. Ik fiets een aangegeven route rond de berg van 7,5 km. Bij het eerste bordje dat ik tegen kwam klim ik de berg op, steil en soms niet eens ongevaarlijk. Het pad wordt aangegeven door rode stangen en zoals het gaat in de bergen komt na ‘wat ik denk de laatste’ rode stang toch nog weer een volgende en klim ik steeds hoger.

Een rode stang en een volgende. . . . . stoppen is moeilijk

Eindelijk weet ik zeker dat ik bij de laatste ben, want daar is een koperen plaat tegen de bergwand aangebracht met daarop aangegeven dat het de plek is waar een vliegtuig tegen de berg vloog in mei 1988 waarbij 36 mensen omkwamen. Ja en dan weer terug, af en toe je even goed vasthouden om wegglijden te voorkomen. Ik ben dus niet in het gat geweest, want dan moest ik volgens een tweede bordje weer zo’n eind klimmen. Op de terugweg?
Eén ding is zeker, zo hoog op de bergen heb je prachtige vergezichten en is de klim zeker niet vergeefs!