Afscheid van Brønnøysund
!! De WP caption
In successie een dagje motoren met opnieuw een zacht windje ('zuchtje' in kruiswoordpuzzels) van achteren. We passeren Møyhamna, het alternatief als in Brønnøysund geen plaats was. We zien nu 3 jachten achter hun anker liggen, terwijl de kleine gastensteiger leeg is . Met een beetje spijt kijk ik naar het gat in de Torghatten waar ik best nog eens door had willen wandelen.
[advanced_iframe src="https://www.haak.onl/Routebestanden/Reis2015/2015-07-12_Bronnoysund-Ottersoy.htm" width="100%" height="360"]
Ter hoogte van het haventje Skeishamna op Leka laten we de boot drie kwartier op de stroom drijven en proberen we te vissen. Een tweetal keren voel ik beet, maar we slagen er niet in daadwerkelijk een vis boven water te halen. Ik heb het vaste voornemen om het in Ottersøy nog eens met de rubberboot te gaan proberen.
Onderweg komen we allerlei herkenningspunten tegen, de ene ligt scherper in het geheugen dan de andere. Deze hiernaast op de foto herkende ik nog duidelijk, maar of het 'vogelhuisje' er vroeger ook al stond herinner ik me niet zo. De foto op de site uit 2005 helpt me uit de droom, het ding is dus toch al 10 jaar oud. Na de Dolmasund kunnen we met de kijker de hoge brug bij Rørvik al zien, maar daarvoor moeten nog ettelijke mijltjes worden afgelegd. Het doet me denken aan 2005 toen we laat op de avond hetzelfde stuk met slecht weer moesten overbruggen en pas rond 12:00 uur 's nachts aankwamen in Rørvik. Dan is het vandaag met een behaaglijke temperatuur, zittend in de kuip met af en toe een bakje koffie en de autopilot op 'tracking' toch een stuk gerieflijker. Eigenlijk is de AIS een verstoorder van die rust, omdat die relatief vaak een piepje laat horen om te waarschuwen voor een vaartuig dat met een kruisende koers 'te dicht' in de buurt komt. Maar hoe kan het ook anders als je bij elkaar langs vaart op minder dan 200 meter! Na 45 zm zijn we in Ottersøy de enige gast, wel logisch natuurlijk want Rørvik is voor de meeste mensen veel aantrekkelijker. Vol bravour zeg ik tegen Hilda dat ik nog even wat vis ga halen in het baaitje naast de haven. Het rubberbootje is gauw opgeblazen, maar dan komt het op daden aan. Omdat ik beloofd heb na een uur om 6 uur weer terug te zijn begin ik te vrezen dat ik zonder vissenvlees weer terug kom. Als roeiende naar de haven voel ik opeens dat ik beet heb. Het is ongelofelijk, maar aan vijf van de zes haken van mijn lijntje zit een prachtige makreel en ik krijg ze allemaal nog binnenboord ook. Het is pure mazzel, want ik hoef slechts twee vissen van de haak te halen, de andere drie liggen al los op de bodem. Toch maar goed dat Hilda ook niet op vis had gerekend, want nu kunnen we eerst gaan eten voordat ik de vis ga fileren. Er gaan na het eten vijf mooie porties vis in de vriezer.
