Het besluit om in Lødingen te blijven was een goede. De volgende morgen hebben we een goede zeilwind en we komen moeiteloos na een rak van 37 mijl lekker zeilen aan in Svolvaer. Op de kade worden we opgevangen door een Duitser die direct honderd uit praat. Het blijkt al gauw dat hij Helmut goed kent en lid is van dezelfde zeilvereniging. Hij voer samen met de twee andere Duitse jachten die wij ’s morgens in Lødingen aantroffen in de boxen naast ons. Hij en z’n vrouw vinden Svolvaer ver genoeg.
[caption id="" align="alignnone" width="320"]
De Colin Archer van Øyvind en Joane !! de HQ caption !!
Een uurtje later komt een Noorse Colin Archer aan de andere kant van de steiger naast ons liggen. Als ik hun landvast aanneem blijkt het een bijzonder aardig stel te zijn die veel belangstelling heeft voor onze boot. De twee jachten worden over en weer bezichtigd. Ook Øyvind, zo heet de schipper, heeft de boot zelf gebouwd. Heel bijzonder is hun hout-kachel. Het is even wennen: een open houtvuur aan boord. Maar als het wat kouder is, moet je wat nietwaar? Øyvind werkt op een boot in de Barentzzee en heeft, vanwege de ploegendiensten die hij draait, tamelijk veel vrije tijd. Zijn vrouw Joane is Canadese en werkt op de school in hun woonplaats, een stukje noordelijker dan Svolvaer. ’s Avonds worden we uitgenodigd en beleven we een genoeglijke avond. Øyvind vertelt van de fantastische winteravonden als het noorderlicht te zien is. Als we willen kunnen we in Jan-febr volgend jaar in hun ‘cabin’ logeren om het met eigen ogen te zien. In Svolvaer proberen we eerst bij de VVV te e-mailen. Dit lukt maar gedeeltelijk omdat de PC de memorystick niet wil lezen, dus foto’s kunnen niet worden verstuurd. De volgende dag gaan we naar de bibliotheek waar het allemaal wel lukt. Het blijkt dat mijn secretaresse op dat moment ‘on-line’ is en we kunnen direct een snel antwoord geven op haar vragen.
